थारु राष्ट्रिय दैनिक
भाषा, संस्कृति ओ समाचारमूलक पत्रिका
[ थारु सम्बत १४ बैशाख २६४८, शुक्कर ]
[ वि.सं १४ बैशाख २०८१, शुक्रबार ]
[ 26 Apr 2024, Friday ]
‘ कथा ’

मैयक प्रस्ताव

पहुरा | २७ मंसिर २०७७, शनिबार
मैयक प्रस्ताव

२०५६ साल । कलेजक पहिला दिन ।

पहिला दिन जो म्वार लजर एकठो लहरैटि रलक सुग्घर फुलम परल् । म्वार ग्वारा उहँर्य बहर्टि गैल् । मै कहोंर जाइटु कना महि स्वयं पटा निरह । माहोल चारुओंर मगमगाइटह । मै भावना ओ कल्पनम उरटहँु । मानौ मै बड्रिक उप्पर बिना डैनक मजाले सरसरह्यँट बयाल बहअस् उरटहुँ । मै जसिहँक आघ बहर्टि जाऊँ बड्रि अपन्हे पाँजर लग्टि जाए । मै सुर्इंअसे टर अइनु । चारुओंर रंगिबिरंगी फुलक बयिगम फेर्से उह एकठो सुन्दर फुला महि हेर्ने मुस्कुरैटि रह । मै पन्ज्रसे न्याँग खोज्नु । फुला म्वार हाँठक लारीम आपन कोमल पत्रले सुमसुम्या डिहल् । अचानक चसाकसे काँटा गरल् । मै होसम अइनु । म्वार हेर्टि रलक फुलारुपी मैया कलास भिट्टर जास्याकल् रही । मै खालि लाल गुलाब फुलक पन्ज्र ठिंग ठह्र्याइल केल रहुँ । महि लाज लागहस करल् । चुपचाप टर मुरि करैल कक्षम पैठ्नु ।

हररोज यिह मेरिक माहोलम मै भुल्टि गैनु । हुँकाहार नाउँम मै गजल कविता लिख भिर्नु । हुकिन मै आपन किताबिक पैल्हा ओ अन्तिम पन्ना बनैनु । सिर्हनिक पन्ज्र सजाक ढर्नु । अजिबक माहोल बनल् आँजर पाँजर । मै कहुँ हरेर घाँसक फैलहर फँट्वम बैठल्हस लाग । कुछबेरम ऊ आई । लाल बिलोजम गाढा निला मेरिक सारी पहिर्क आई । गुलाबी मुस्कान सहित म्वार हाँठ पक्री । लजालु हेराई, फुस्फुसैटि मुस्कान, चमकदार अन्ह्वार, डलकटि नेंगाई, मौलार बोली । ऊ जब बोलि ट मै हुँकाहार लपलपैटि रलक ढ्याबरक गति अट्रा मजा लाग कि मै का कहुँ । मन भिट्टर प्रेमक राप पैदा ह्वाए । हो, जब हरेर फँट्वम आक जब म्वार हाँठ पक्रि ओ सयर करी, महि लाग संसार मैह्यकेल पैल बाटुँ । मै हेराजाउँ हुकाहार मैयम ।

समय बिट्टि गैल् । हुकाहार सम्झनम भुल्ना, सपना, कल्पना हररोज म्वार मानस्पटलम ठाउँ बनैटि गैल् । उ जहाँ जाइ मै फे निडेख्ना मेरिक पाछ पाछ जावा करुँ । हरेक काम ओ कार्यक्रमम हुँकाहार नाउँ आघ सारुँ । पर्हाई ब्याचलरक अन्तिम बरष हुइल् रह । आब ट कलेज छोर्ना ब्याला होस्याकल् रह । उहमार फे हुकहिनसे म्वार प्रेम झनझन झंग्ल्यार हुइटि जाइटह ।

मै एकदिन सपनाक हुकहिनसे खोब नाचल रहुँ । मै खासम नाच निजन्ना मनै, उ म्वार हाँठ पकर पकर नचाइटही । ऊ म्वार हाँठ पकर्क नचाइबेर हुँकार छाति म्वारम छुजाइन् । मै मदहोस होजाऊँ । आँखि बन्द होजाए । मै लठ्ठ होजाउँ । असिक हुइबेर हुँकाहार शाँस ओ म्वार शाँस महा लग्घु होजाए । मै आपन शाँसम हुकहिन पाउँ । मुटुक चाल बर्ह । हुकहिन कसकसाक पक्रु । ऊ मुर्लुक्क हेरी । लजैटि, डौरटि आपन डगर लाग्गैली ।

हुकहिन हरपल कल्पनम पाउँ । हररोज सपनम भेटाउँ । हुकहिन जाट्टिक भेटाइक लाग हररोज डगरिम आँखि बिछाउँ । कलेजम सब्से आघ पुग्जाउँ । घर घुमब्याला उ आघ आघ, मै पाछ पाछ नेंगी । हुँकार नेंगाई कट्रा मौलार । मसक मसक सुरटारसे नेंगी । हुँकाहार न्याँगल् पौलिक छापम मै आपन पौली ढर खोजु । हुँकाहार पौलिक छाप सुमसुमाऊँ । जबसम् ऊ आघओंर हेर्टि नेंगी टबसम् मै हुकिनकेल् हेरुँ । जब पाछ बिलिटक हेरी ट म्वार मुरी झुकजाए लाजले । डगर कसिक कट पट्ट निमिल । टर जब ऊ आपन ढिपहर््वम पौलि टेकि ट पटा मिल घर पुग्गैली कैक ।

एकदिन असिन सपना पैनु । ऊ कभु फे भुलाई निसेक्ना मेरिक सपना । हाँ मै, आपन घरक पिखाहुँ किताब लेल बैठल् रहुँ । ऊ म्वारठे अइलि । म्वार पन्ज्र बैठ्ली । आँजरपाँजर हमार घरक मनै रल्ह । मै डिन्चे ढक मन्नु । या कहि डर ओ लाज फे । तर ऊ अट्रा ढ्यार मनैनक आघ एक्को लाज निमन्ली । महि अँगालो मर्टि कली, सुरज आइ लभ यु । गालम चुम्मा फे कर्ली । अट्रा कटि कि ऊ कहोंर गैली मै पट्ट निपैनु । ओट्रा ढ्यार जन्हँक आघ असिक उँक्वार भिर्टि महि चुम्मा कर्डेलकम मै लाजले मर्गैनु । पुरा चिटचिट पस्ना बह लागल् । मै झसाकसे जग्नु । बिहानीक चार बजल् रह ।

खै का हुइलिन् ऊ एकदिन आपन कापिक पन्ना चिठ्क फँकैली कलेजम । मै हुँकाहार हरचिजक ख्याल करुँ । मै हुँकाहार लिखाई ह्यारक लाग मरुँ । मै हुँकाहार किताब ओ कापी छुना मन लाग । हुँकाहार लिख्लक पन्ना सुँघ्ना मन लाग । एकठो पन्ना चिठ्क पोक्र्याक जब फँक्ली ट म्वार मन ढसाकसे करल् । मै तुरुन्त लिह जाई निसेक्नु । हुँकार आघ उठैना हिम्मत फे ट निरह । अउरजे का सोंचहि कना फे डर रह । एहोंर उहोंर नेंगुइयन कैयो फ्यारा किचुल डेल । ऊ पन्ना किच्लबेर किऊ म्वार मुटु किच्लटा कनाहस् लाग । बरा मौका मिलाक ऊ पन्ना उठैनु चुप्पसे । घर जाक हेर्नु । अर्थशास्त्रक बिग्रल् हिसाब रहिन् । ठोर्चे गोड्ल रही । हिसाब गलत होक गोड्लसे फे म्वार लाग हुँकाहार लिखल् सुन्दर अक्षर रह । जौन म्वार लाग हुकहिनसे साक्षात्कार हुइना माध्यम बनल् रह ।

उ पन्नहँ मै पोंछ्नु । किताबिक ग्वाफम मिलाक ढर्नु । उठ्टीकी ओ सुटब्याला उह हुँकाहार लिखाई हेरुँ । मन सबुर ह्वाए । बड्रि खुल । बयाल बह लाग । संसार ओजरार लाग । मन फुरुंग ह्वाए ।

कलेज विदा हुइना एक महिना केल बाँकि रह । मै अँट्या स्याकल रहुँ । जब हरपल म्वार मनम बाटी, हररोजक सप्नम म्वारठे अइठी कलसे जरुर हमार बिचम बा कना लागल् । जब सप्नम कल्पनम ऊ असिक आक महि मैया कर्ठि कलसे, जरुर फे जाट्टिक कर्ठी कना लागल् ।

मै बारम्बार आपन सपना बटैना कोशिस कर्ल रहुँ हुँकारठे । तर कह निसेक्ल रहुँ । बारम्बार मै टुहिनसे मैया कर्ठु कना लागल् रह । तर कह निसेक्ल रहुँ । कै फ्यारा आँखि टुम्क, शाँस रोक्क कना कोशिस निकर्लक फे निहो । तर हुँकाहार आघ पर्टिकी बड्रिहँ बयाल बहाईहस् कहाँ बेठेगान बहा डिह । मै ब्याकुल बन्टि जाइटहुँ । एकरोज रातभर सुट फे निसेक्नु । टब जुटैनु संसारभरिक शक्ति । ज्या परिपरी आझ ट आपन मनक बाट कैह्डारम् कनु । ऊ डिन मै आघ आघ नेंग्नु । शाँस रोक्क, डग्रिम हुकहिन रुक कनु । ओ कनु, “रितु मै टुहिन मन परैठुँ । मै टुहिनसे भ्वाज कर चाहटुँ ।”

माहोल शान्त । सुनसान ।

ऊ बरा डरगरसे उल्ट प्रश्न कर्ली, “महि का जे मन परैली ? का डेख्ली ? म्वार जिऊ, म्वार अन्ह्वार, म्वार सुन्दरता, बोली ब्यवहार या म्वार बिचार ? आखिर का मन परल ट महिसे भ्वाज कर चहटी ।”

मै जवाफ डिह निसेक्नु । मै गाल पकर्ल रह्गैनु । मै समझसे बाहर होगैनु । वाकरपाछ महि टंग्रना करिब पाँच बरस लागल् । मै निसेक्नु पाई हुकिन् । मै निसेक्नु बनाई हुकिन् । टभु फे, मै आभिन फे हुकिन मैया कर्टि रठुँ । भलहिँ ऊ करि या नाकरी ।

कबुकाल आकल झुकल् भ्याँट हुइटि रहठ् । पुरान खाटि जागहस् करठ् । मुटु चस्कठ् । एक मन स्वाँचठ् हुकिनसे असिहँक डगरिम या कहुँ ड्याख मिल्टी रह । एक मन कहठ् कभु भ्याँट ना ह्वाए ।
एकदिन असहँ अफिसक संघर्यनसे चिया पिक बाहिर डग्रिम ठहर््याइल् रही । उ कहोंरसे अइली ओ पुछ्ली, “का बा सर हालखबर?”

लजैटि बनावटी मुस्कान बाहेक कुछ ब्वाल निसेक्नु ।

जनाअवजको टिप्पणीहरू