हड्बड
ए हो, साँझ के भेंटे अइहो ना । जसिक फेन आइ परि हेरो ।
– कहाँ हो ? कोन ठाउँ मे ? मै पुछ्नु ।
– ओहै टे काहुँ घरक पाछे पलाँगी टिर । यहाँ महिन कसिन कसिन लागठ बरा । उ कलिन ।
– अरे का हुइठ बटाउ ना । टप टे जानम । फेन मै पुछ्ठुँ ।
– टब उ कलिन, अभिन ऐबो कि सारा बात फोनम पुछ डर्बो । सक्क मनैन सुना डर्हिन टे इ मनैयाँ ।
एकघचिक टे मै बरा लम्मा साँस लेनु । का हुइल हुइहिन ना । कुछ गरबर टे नै होगैल । मै चिन्ता मे पहुँरे लग्नु । फेन बरा बेर सम सोंचु कुछ करे हस टे नै लागठ् ।
घरक मनै डेखिंट ना कहिके हेग्ना बाहाना बनाके घरक पुर्वक पिखाहुँ ओर्से निकर्के बलाइल ठाउँ पुग्नु ।
उ टे कहे लग्लिन महि लैचलो नै कि मै मर जैम ।
मै कनु अत्रा हलि ।
ढेर बाट ना करो । घरे जाके करब कना दवाव आइ लागल । ज्या परिपरि डेखा जाइ । सोच्नु मै ।
डोसर बिहान से लौली हे घरक अंगना बहारट डेखके घरक मनै फेन खुसी रहिंट ।
नौ महिना परसे हुकिन लेके अस्पताल मे गैनु । उमेर नै पुग्लक कारन दक्तर्वा अप्रेसन करे परि कहल । लर्कोरिया हे भित्तर लैगैलैं ।
एक घण्टा मे नर्स आइल ओ कहे लागल । भैया माफ करिस टोर जोरियाहे बचाइ नैसेक्ली ।
टप पटा चलल कि हुँकार उमेर पुगल नैरहिन । ओहे कारण हुँकार ज्यान गैलिन ।
(लेखक हरचाली साहित्यिक त्रैमासिकके प्रकाशक ओ प्रधान सम्पादक हुइँट् ।)
