एक चुम्बनम सिमित प्यार

कुछ बरस आघक बात हो । जब मै मुगुक सदरमुकाम गमगढीम बैसु । शिक्षण पेशाके सिलसिलाम रनहुँ । आफन घर पर्‍यार, इष्टमित्रसे दूर, फरक भूगोल, फरक संस्कृति, फरक भाषाके रनहुँ । एक दिनके बात हो मै स्कुल ओहर जैटी रनहुँ तब एकठो गोह्रर गोह्रर बठिन्या मही पुछल–“सरके घर काहा हो ।” मै सहजसे उत्तर देनु “सुर्खेतके वीरेन्द्रनगरम हो” कनु । ऊ मुसुक्कसे हस्ली । मै वास्ता निकर्नु तर ओकर अनुहार घनुघनु मनम झल्यास्ससे अइटी रह ।

मै सद्द स्कुल ओहर जाइ लागु त कृष्णचोकके दख्खिन दोकानमसे मही बरे गौरसे हेरी । सायद लौव मान्ख हुइ काहु । मै ऊ डगरम न्याँग ब्याला आँखिक नजरले भ्याइटसम झाँखी झाँखी पार पार हेर्टी रही । मै बिलिट्ख सुटुक्कसे कभुकाल नजर घुमाउ । असिन क्रम करिब पाँच छ महिना चलल हुई । मै कृष्णचोकके ठकुरीक घरम बैठु । घरबेटी महा मनकारी सहयोगी रह । ओकर बोली व्यवहारले मही अभिभावक असक लाग । “कुछ परी कलसे मही कहहो है सर । यहाँक महिला ठनिक खराब रठ । पह्रल लिखल, जागिर खाइल मनैन फसैठ । पैसाम बिक्ठ । भर्खर स्थाइ जागिर खाइल बाटो । विचार करहो । ” कह । ओहमार यहरतेहर दाया बाँया, महिला,बठिनेन् हेर्नासम आँट निकरुँ । ऊ चोकके बठिन्या महिसे बोल्ना खुब प्रयास कर । कभुकाल न्वान, मिर्चा, ट्याल, कुछ सरसमान ओर्केहेक पसलम किन जाउ ।

एक दिन ओकर पसलम गैल रनहु ।

ऊ मिठ बोलीम कुर्सी देखैटी –“यता बसि बक्सियो सर । ” मै आज्ञाकारी होख बैस्नु ।

“एक्लै बैराग लाग्दो हो, है । कहिलेकाही यतै पसलमा गफगाफ गरे समय पास पनि हुन्छ ।

कुराकानी गर्दैमा के विग्रिन्छ र !” मै चामचिम पलि रनुँ । मै कैयौ ताल विभिन्न बहाना बनाख कभु दाल बैठाक आइल बाटु, कभु धारामा बाल्टी दोस्ख आइल बाटु कैक चल्जाऊ । ऊ झन महीसे बात कर ख्वाज । मनैनके मन न हो वाकर सुस्तार बोली रसरस मैयक गोली बन्ख भित्तर मनम पैस्सेक्ल रह । ऊप्रति मै आकर्षित हुइ लग्नु । कठ जे दुनियाम सबथोक हुइना गाह्रो बा । कुछ करक लाग समय लागठ, श्रम लागठ, बुद्धि खर्च कर परठ तर फे मैया पिरिम हुइना कुछ गाह्रो निहो । न समय लागठ, न श्रम ओ बुद्धि खर्च परठ । मनै एक क्षणम प्रेम सम्बन्ध ज्वारक लाग तयार होजिठ । मैया पिरिमम जात निहेरजाइट, संस्कृति निहेरजाइट, दूर द्याश परद्याश निहेरजाइट । यहाँ सम कि दुई व्यक्ति बिच व्यवहार ओ सम्बन्ध चलाइक लाग भाषासमेत मिल्ना निमिल्ना जन्ना निजन्ना वास्ता निकर्ठ । जब कुहिसे दिल लागल कलसे तत्काल दुई मुटु एक हुइक लाग तत्पर होजिठ । ठ्याक्कै ओसह महीफे हुइल ।

ऊ दोकानिक बठिन्या आयशाक बोली, व्यवहार मही मजा लाग लागल । उही द्याखक लाग कुछ कुछ बहाना बनाख वाकर पसलम नैगैलक दिन निरह । मनम अनेकन प्रश्न प्रतिप्रश्नले ज्वारभाटा ख्याल । यकर प्रेमम पर्लसे भ्वाज कर्नासम मनम आए । वाकर ओ म्वार मिलनके सुन्दर कल्पना करुँ । वाकर बोली प्रश्नले मही कसिन कसिन लाग । मै थारु जातिक मनै ऊ ठकुरी भ्वाज हुई कलसे फे भाषा,संस्कृति संस्कार निमिल्ना । घरक मनै स्वीकर्ठ कि नाइ । बठिनेक डाई बाबा थाहा पैही कलसे टैके लाज करट कहु । मै अनयासै वाकर प्रेमम फस्टी गैनु । मनम अनेकन प्रश्न खेल्टी रह । अक्कहले हुइटी कि अस्ट अस्ट सोचु । स्कुलिम पह्राइ ब्याला फे ओह आयशाके याद ओ अनुहार देखु ।

एक दिन शुक्रबारके दिन सन्झ्याख भारा मिस्ना साबन किन गिल रनहुँ । ”सर तपाइँले विहे गर्नु भाछ कि नाइ ?” मै सहज उत्तर देनु–“गर्‍या छैन, किन र ?” तुरुन्त प्रति प्रश्न कर्नु । ऊ कहल–“त्यसै सोध्या हो के ।” ऊ दिन हिम्मत जुटाक कनु –“कि त विहे गर्ने मन छ थारुको छोरासँग ” ऊ निब्वालल मुसुक्कसे हाँसल । पसलके र्‍याकमसे साबन निकर्टी कहल–“ भोलि त शनिबार छुट्टि होला । कतै घुम्न जाने योजना बनाउनु छ कि सरको ।” मै कनु–“अपरिचित ठाउँमा एक्लै का जाने यस्तो चिसो मौसममा घुमाउने मान्छे पनि त हुनुपर्‍यो नि ।”

“जाने इच्छा भए त घुमाउन लैजाने के ठुलो कुरो भयो र ।”

“अर्काको ठाउँ अपरिचित मान्छेहरु मात्र छन् । अलि अप्ठेरो लाग्छ । पछि समय मिलाएर घुमिहालिन्छ नि ।”

“भोलि रारा जाने भए म जादै छु । आमाबुवा पनि आज नेपालगञ्जतिर जानु भो । भाइ पनि मामा घर जाने भनेर स्कुलबाट आउने बित्तिकै हिडिसक्यो म एक्लै छु । जाने भए सँगै जाऊ ।” ऊ मस्कटी कहल ।

आयशाके यी बातले म्वार दिमागम घन चक्कर चल लागल । ऊप्रति आकर्षित हुइ लग्नु । वाकर मायालु बोली व्यवहारले भित्र भित्र मन पराइ लग्नु । तर डर लाग । आँट कर निसेकु काखर कि पर्वत्वक ठाउँ सब पर्वाटीकेल अपरिचित बोली भाषा निमिल्ना । ओहमफे पर्वत्वक महिलन मायाजालम फसाख पैसा असुल्ठ , बलात्कार केसम फसैठ, धेर रुप्या मङ्ठ, भ्वाज कर्लसेफे घरज्वाइ बैठैठ कना सुन्ल रनहुँ । असिन कथा कहानी म्वार घरबेटी नस्से सुनाए । ओहमार मै महिला, लौर्या लर्कनसे सकभर दूर रना कोसिस करु तर आझुक वाकर कलक बातले एकघचिक नाजावाफ होख बैस्नु । आयशासे मु हेरिकहेराकेल हुइल । अनयासै म्वार मुहमसे –“पक्का घुमाउन लैजाने हो त ।” पड्लो सम्धी दम देलो कहसक “हुन्छ तली तमुको रोडमा बिहान ६ बजे भेट हुने गरि आउनु है, म आउछु सँगै जाउला ।” मै फे हा कै दर्नु ।

पसलमसे साबन लेक क्वाठामा गैनुँ । म्वार मनम अनेकन ज्वारभाटा ख्याल लागल । डाई आघक दिन फोन कै राखल रह ।“अखिस् घर अइब्या त ट्वार चित बुझठ कि नाइ बरघरान घरक छोट्की कमलाह देनासक बट्वाइतलह बात मिलि त भ्वाज कैढारस् छावा मै बुह्रासेक्नु नातनट्कुर खेलैना उमेरम घर सुनसान लागठ । ट्वार बाबाफे बुह्रासेक्ल । ट्वार दिदीक भ्वाज फे होसेक्लिस् ।” घरम हरेक सन्झ्या फोन करु तर ऊ दिन फोन कर्ना औसान फे निआइल । ओह आयशाके बातले छटपटी हुइटी रह । पुसके महिना जार मौसम हिउँ पर्नासक बद्रीफे करटह । बेरीओरी खाक सुत्नु । घनु घनु ओह आयशाके अनुहार झलझल्टी आए । बिहान कब हुई कनासक लाग । रारा घुम जैना त कै दर्नु । गैलसे का हुइना हो चिन्ता लाग । मनम कबु डरके मार जाऊ कि निजाऊ ह्वाए । जैम कैसेक्नु । मरद भौरा होक फे काजे डरैना हो ज्या त परी परी कहु । यदि नैजैम कलसे ऊ तली तमुके रोडम अस्या लाग्खन बैठल रही । धोकेवाज सर रैछन् कहि कनासक लागल । आधारातसम निंद निपरल । सुतल मनै उठ्नु । बत्ती बर्नु एक ताल बह्र निकर्ख बद्री हेर्नु । मौसम जुरार रह हिउँ पर्नासक करटह । हिन्दी फिलिमके आज मौसम बडा बेइमान हे कना गीतके याद आइल । फेनसे गुद्री भित्रर गुटुरमुटुर हुइनु । कब बिहान हुई कैख उद्धिग्न प्रतीक्षाके साथ निंदैलक पत्त निमिलल ।

मही हमार गाउँक जुगमानके प्रेम कहानी याद आइल । जुगमान गाउँ जिम्दरोक छाईह मनरख्नी बनैल रह । हुक्र फे एक आपस प्रेमके दुनियाम समागैल रलह । नुक नुक लगाइल मैया सार्वजनिक कर्ना फे जटिल बन्देहट कबु धनसम्पत्ति त कबु जातभातले ।

ऊ रात बरे लम्मा लागल रह । कब बिहान हुई त तली तमुम आयशाह भेटम ओ मिठ मिठ बात करम कनासक लागल रह । अस्त अस्त विभिन्न सपना मानसपटलम छल्कटी रात बित्तल रह । बिहान हुइल दान दान आँखिक विषकेल मारल हुइम् । पाँच बजसेक्ल रह । पुसक महिना पाँच बजे फे कैयाकुचिल अन्धार रह । मै उठ्नु । रारा ताल जाइक लाग यहरतेहर सरजाम मिलाइ लग्नु । मु धोखन क¥या चाहा पकैनु । मकैक भुजा भुज्ख एकठो पलाष्टिक झ्वालाम धर्नु । पर्वत्वक नेंगाइ डग्रीम पसल घर निपाजाइठ आफन लाग चहना खैना पिना सरसामग्री रलसे यात्रा सहज हुइठ । नै त धेर दुख मिलठ । मै असिन अनुभव कालिकोट जागिर खाइब्याला भोग्ल बाटु । लगभग बिहानिक ६ बजसेक्ल रह । घरबेटी फे ऊ दिन बिहान्नी उठ्ख खट्¥याक खुत्रक कर्टि रह । दानदान अन्धार पलि रह टर्च लाइट फे लेनु ओ आफन डगर ततैनु । टर्च लाइट बारल द्याखल त घरबेटी यति बिहानै कताको सवारी हो सर ? कैख प्रश्न तेस्र्याल । मै आपन सुरम रनहु । “हजुर आज साथीहरुसँग रारा जाने सल्लाह भाछ” कनु ओ नेङ्ल कर्नु । सरासर सदरमुकाम गमगढीके ढिक्वा ओहर लग्नु । गमगढीसे पैदल नेङ्ख गैलसे करिब अढाइ तीन घण्टाम नेपालके सबसे बरा तल्वा रारा पुग्जाइठ । मुगु अइटी कि मै रारा हेर नियुक्ति बुझ्नासे आघ एक फ्यारा गैल रनहु तर ऊ दिन मन्त्रीके आगमनके कारण स्वर्गके अप्सरा रुपि रारासे मन अघैना गरी ओकर सामिप्यम रमाइ नैपैल रहु । यी यात्रा म्वार लाग दोसर रह । करिब आधा घण्टा नेङ्लसे तली तुम कना गाउँठे सडक भेटाजाइठ । आयशासे ओह सडकठे भेटघाट कर्ना सल्लाह हुइल रह । ओह सल्लाह मुताबिक मै तली तुमके सडकठे कब पुगम कनासक लागटह । सायद आयशा आख मही कुर ठुई । पर्वत्वक मनै नेङ्नाम तग्रा रठ ।

ओहरसे आयशाफे नेङ सेक्ल रही । हमार भ्याट जिल्ला प्रशासन कार्यालयके ढिक्वा सडकठे होगिल । मै टर्च बार्ख ओकर मुह लगादेनु ऊ लजायसक करल । “ए सर पनि आइपुग्नु भएछ ” कहल । हम्र एक आपसम बातचित कर्टि तली तुमके गाउँम पुग्ली । पर्वत्वक नेङ्गाइ खलखली पस्ना आइल । प्यास फे लागल रह एक ठाउँम बिसैली ओ बोटलके पानी पिली । करिब आधा घण्टा पाछ लामाचौर कना ठाउँम पुग्ली जहाँ रारा राष्ट्रिय निकुञ्जके सुरक्षाके लाग चेक पोष्ट बा । चेकपोष्टम नाउ टिपैली, आर्मी हमार झ्वाल चेक करल । हिउँ पर्ना सक कर्टि रह । दान दान कपासके रुवासक हिउँ फुस्फुसैना सुरु कैसेक्ल रह । ओजरार फे होसेक्ल रह । फाट्टफुट्ट मनै राराओहर नम्गरल देख्जाइटलह । लामाचौरसे रारा जाइ ब्याला बन्व बन्व न्याँग परठ । करिब एक घण्टा नेङ्गाई पाछ बिसैली ओ भूजा खैली ।

“तपाइँ त तराईको मान्छे भएर पनि पूरा तयारीका साथ हिड्नु हुँदो रहेछ ।” व्यङ्ग्यात्मक शैलीम आयशा कहल ।

“कालिकोटमा जागिरको सिलसिलामा बस्दाको अनुभव छ ।” – मै कनु ।

“उसो भए पहाडको अनुभव धेरै लिइ सक्नु भएको रहेछ ।”

मै मुन्टी हिलैनु । जिन्दगी त स्वाचलसक कहाँ रहठ र ! हिमाल, पहाड ओ तराई असक त हो । उभर खाभर सक्कु भ्वाग परठ । हम्र दुई प्राणी निर्जन जङ्गलके बिचम बैस्ख बातचित कर्टि रलही । दुनु फरक समुदाय, फरक भुगोलके रलही । मै आयशाह पुछ्नु –“ टु महीसे का चहठो ? ” ऊ मुसुक्क हस्टी –“मै टुहिन चहठु ।” म्वार आङ्म हिउँके ढ्याला फकैली ओ हस्ली । अनयासै “आइ लभ यू उमेश सर” कली । मै कनु–“मै दूरिक मनै चहना निचहनाम का फरक बार आयशा । चाहाख चाहल चिज काहाँ पाजइठ र । मै फरक संस्कृतिके मनै टु फरक संस्कृति जातके मनै । हुइना त मन न हो पवित्र मैया पिरिम कर्ना कल्पना रहठ, सपना रहठ । ऊ सब पूरा हुइना कौनौ ग्यारेन्टी निरहठ । पानीक फेफ्नासक बिलाइ स्याकट ।”

“उमेश मै टुहिन मन परैठु । मै टुहार भावना बुझ्ल बाटु । टु इमानदार बाटो । टुहार बारेम स्कुलिम फे विद्यार्थी बहुत इज्जत कर्ठ । जबसे मै टुहिन देख्नु ओठेसे फिदा हुइल बाटु । मै टुहार लाग ज्या फे कर सेकम । मै टुहारबिना बाच निसेम्ना सक लागठ ।” कैख म्वार हात पक्रली । मै झल्यास्स हुइनु । यी सपना त निहो । मै अप्नेहे अप्न चिक्टनु । सत्य यर्थाथ रह । मै एकठो सामान्य परिवारके मनै डाइबाबा, घरपरिवारके जिम्मेवारी पूरा करम कैख जागिरके सिलसिलम अइलक यहाँ ठकुरी बठिनेसे मैया पिरिमके जालम बाझ्गिल रनहु । धेर बेरसम मै फे आयशाके हात पक्रनु । यी म्वार लाग सुन्दर क्षण रह । ऊ ब्याला सारा दुनिया बिस्राइल रनहु ।

“आयशा यी हात जिन्गी रहतसम केल नाही हजारौ जुनीसम एक साथ रही ।” कनु । ऊ मही उक्वार भर कस्ख पक्रली । म्वार गालक एक चुम्बन खैली । हम्र एक आपसम प्रेमके दुनियाम हेरागैल रलही । हम्र धेर बेरसम अस्त मैयाप्रितिके बातचितम हेरागिल रही । राराके सुन्दर प्राकृतिक मनोहरले भरल ऊ लेकम कपासके भुवा हिउँ फे फुस्फुसाइ भिरल रह । हम्र राराम रलक डाँफे रिसोर्टहोर लग्ली । राराके दृश्य अन्यन्तै सुन्दर रह । तल्वक असला मच्छी पौह्रटी रलह । एक बगाल मलेवा चिरै पानीम दौडम प्रतिस्पर्धा करसक ओसिन जुर पानीम डुबुल्की मर्टी हरर उर्टि एक कुन्वासे दोसर कुन्वा गैलक दृश्य हमहन रोमान्टिक बनाइल । यी दुई दिनके जिन्दगीम खुशी खुशीसे बाँच परठ कनासक लागल । मन मिलल कलसे जात, भुगोल, संस्कृति सब सामान्य लाग लागठ । बरघरान छोट्की कमलाके याद फे आइल । डाईबाबनके ह्यारल दुल्ही सायद आफन जात मिल्ना, भाषा मिल्ना, संस्कृति मिल्ना मज रह तर फेन आयशाके प्रेमम मै पागल होगिल रनहु ।

जिन्दगी त सुख दुःख, हाँसी रुवाइके संगम हो । जीवनम खुशी खुशी होख बच्ना वास्तविक जीवन हो कनासक महसुस हुइटी रह । मै डाईबाबके छानलसे आयशा नै म्वार जिन्गीक जोह्र्या ठिक रही कनासक लागल । अस्त अस्त सोच्टी रनहु । डाँफे रिसोर्टके अङ्गनाम बरे बरे ठेङ्ग्राके आँगी बारल रह । जार फे बहरसेक्ल रह हम्र दुनु जन आँगीठे बैठ्ली । होटलके साउजीसे खानाके अर्डर कर्ली ओ खाना फे खैली । खाना खाक फेनसे हम्र राराम बोटिङ करकलाग टिकट कट्ली । कुछ समयसम राराम बोटिङ मसे सयर कर व्याला छुट्टै दुनियाम भुलल सक लागल । दुनुजने मोबाइलसे सेल्फी लेली । राराके एक छेउसे दुसर छेउम पुग्ली । जाहाँ भयङ्कर चौर रह, ऊ चौरके नाउ मिलीचौर हो । मिलीचौरम हुइलक हमार मिलनके गति कहाँसम पुग्ना हो । गन्तव्यक कौन ठेकान निरह । ओह फे हम्र ऊ चौरम एघचिक रमैली । चौरके टिर्का एकनास सर्रिक रुख्वाले राराके परिदृश्य नै बैग्लै रह । हिउँ खेल्टी फुटुक खिच्ली । पुनः होटल ओहर घुम्ली ।

ऊ दिनके घुमाईले जिन्दगीक मोड बदलदेहल रह । हम्र एक आपसम बाँच निसेक्ना सम पुग्गिली । उहीसे भेटघाट बाचचिल निहुइलक दिन का बिस्रैनु कनासक लाग । हमार सम्बन्धके बारेम ओकर डाईबाबाह फे पत्ता चल्गिलिन् । मै आफन घर सामान्य जानकारी करा सेक्ल रनहु । म्वार घर ओहरसे खासै विरोध निरह । तर आयशाके डाई बाबाके हमार सम्वन्धप्रति सकारात्मक निरलह । आयशाके भोज आफन जातक लौरासे कर्ना सन्टरमन्टर मिलाइ लग्लक बात एकदिन आयशा मही जनैली । मही भगाख लैजाउ नै त म्वार डाइबाबा और लौरासे भोज कराइक लाग तमतयार होसेक्ल कली । मही महा जोरसे चिन्ता लागल तर करु त कारु करु स्कुलिक मस्टर्वा मनै बठिन्या भगैना म्वार नैतिकताले निदेहल । ऊ मही बारबार झकझकैली । “उमेश मै टुहिनबिना बाँच निसेकम । मही आपन बनालेउ ।” मै नाजवाफ रहगैनु ।

दिनपात बित्ति गैल । वाकर भोज कर्ना समयफे आइ लागल । मै छटपटाऊ तर कुछ कर निसेकु । माँग जाऊ त कसिक जाऊ, जात निमिल्ना, संस्कार निमिल्ना ओहम फेन आफन जात बाहेक दुसर जातह स्वीकार निकर्ना डाईबाबा रहिस् । भगाऊ त फे सरकारी जागिर खाइल मनै इज्जत प्रतिष्ठाके बात फे रह । हात मिस्टी रह गैनु । तारादेवीके गैलक गीतके याद आइल सोचे जस्तो हुन्न जीवन रोजेजस्तो हुन्न जीवन । वास्तवम हमार जिन्दगी स्वाचल अनुसार काहा बात र ? समय परिस्थितिले मनैन काहाँँसे काहाँ पुगादेहट ।

मही हमार गाउँक जुगमानके प्रेम कहानी याद आइल । जुगमान गाउँ जिम्दरोक छाईह मनरख्नी बनैल रह । हुक्र फे एक आपस प्रेमके दुनियाम समागैल रलह । नुक नुक लगाइल मैया सार्वजनिक कर्ना फे जटिल बन्देहट कबु धनसम्पत्ति त कबु जातभातले । अस्टह समस्याले जुगमान ओ जुल्फीके मिलन हुई नैपैलिन् । जिम्दर्वा प्रतापसिंह गुण्डा लगाख जुगमानह पिटोइलक घटनाफे सम्झनु । बिचरा जुगमान गाउँ छोर्ख प्रदेश जाइपर्लहिस् । धेर बरस पाछ गाउँ आइल । ओह जुल्फीके याद ओ सम्झनाम पागल बन्गिल रह । रोज दिन चौराहाम डारु पिए । कभु गाउँक भोजम पिक ढन्मनाइल रह । ओकर जिन्गीक सब सपना टुट्गिल रहिस् । आफन्त इष्टमित्र फे निहुइस् कि कनासक बेवारिसे रुपम जहाँ रात ताहा थात कर । जुगमान पागलप्रेमी बन्ख आफन भौतिक देह समाप्त पारल । बिर बहादुरफे दुसर गाउँ टरपह्रान घरक सोम्लीसे असह मैया पिरिम रलहिस् । ऊ फे सोम्लीह आफन जिग्गिक जोह्र्या बनाइ निस्याकल । धेर बरससम सोम्लीक यादम तड्पलक कथा मही मजासे थाहा बा । प्रेमके नाउम धेर जन आफन जीवन बर्बाद पर्लक मै आफन गाउँघरम देख्ल बाटु । आज ओह अधुरो अपूरो प्रेम कथा महीसे ज्वार आइ पुगल बा । समय फे कठोर बा । आज मही असिन अकल्पनीय मोडम ठिह्रैना अवस्था बनादेल बा ।

भर्खर जागिरम अइलक मनै जागिर वागिर छोर्ख आयशाह उरादिउ कि कनासक फे मनम कयौ ताल निअइलक निहो । आजकाल मै फे ओ जुगमान ओ बिर बहादुरके अवस्थाम पुगादेल बा समय । आयशाबिनाके जिन्दगी न्वान निलागल टिनासक फिक्कल अनुभव हुइटी रह । हर रोज आयशाके यादम विभिन्न कल्पनाम डुबुल्की मारु । मनै काखर हस्ठ ? काखर रुइठ ? काखर दुखित हुइठ ? यी सब समयले सिखैना रलक । मै अनुभूति कर्नु ।

असहख फागुन महिना आइल ओकर भोज निश्चित हुइलिस् । मै बैठल चोकठे जन्ती सहितके पञ्चे बाजा बजैटी दुल्हा घोर्वा लेके आइल दुल्हीह आफन घोर्वक बैठाख मोर आगसे लैगिल । आयशा मही एकताल पुलुक्कसे हेर्ली । मै ऊ दृश्य हेर्टी रहगैनु ।

अस्तु…!