पस्नक् डाममे रमैटी मैकुराम
सागर कुस्मी
धनगढी, ११ चैत । जिन्गीमे मेहनत के डाम कबु नैचुकठ् । जे खुन, पस्ना चुहाके परिश्रम करठ् । उ कब्बु नैहार खाइठ् । जे जत्रा दुख पिडा से लरठ ओहे हरडम सफल हुइठ् । एकर उदाहरण हुइटैं मैकुराम चौधरी ।
कैलालीक् कैलारी गाउँपालिका वडा नम्बर ३ मोहनपुर (साविक हसुलिया ४) के मैकुराम चौधरी व्यापार व्यवसायमे जमल बटैं । अब्बे उहाँ धनगढी उपमहानगरपालिका–४ उत्तर बेहडीमे फल्स सिलिङके व्यावसाय कर्टी आइल बटैं ।
बचपनमे आनेक घर कमैयाँके रुपमे जिन्गी बिट्लिन । ‘जिन्गी यहाँ सम पुगाइ कहिके मै सोच्ले नैरहुँ’ मैकुराम कठैं, ‘छोटेमे छेग्री भेंरी चर्हैना मनै मै आझ यहाँसम कैसिक पुगे सेक्नु महिने अचम्म लागठ ।’ उहाँ अब्बे एक डोकानके मालिक बन्ना सफल हुइल बटैं ।
उहाँ कठैं, ‘जबसे मै जानेजुकुर हुइलुँ टबसे आनेक घर कमैयाँ लाग्गैनु ।’ उहाँक् डाइ बाबा फें औरेक घर कमैयाँ लागल रहिन । २०४७ साल से लेके २०५१ साल सम औरेक घर कैलालीक् गदरिया गाउँमे छेग्री भेंरी चर्हैनै । ओहे समयमे लुथरन कना संस्थासे साँझके लर्का पर्कनहे अनौपचारिक कक्षा संचालन होए । ओहे बेला दिन भर उहाँ भेंरी चर्हाके आके साँझके कखरा सिखल उहाँ बटैलैं ।
२०५२ साल मे उहाँक् डाइ बाबा वहाँसे मोहनपुर गाउँ जाके बैठ्लिन । ओहे बेर उहाँ मोहनपुर गाउँक् स्कुलमे कक्षा २ मे भर्ना होके औपचारिक शिक्षा हासिल कर्लैं । गाउँमे स्कुल छोट हुइलेक ओर्से ५ कक्षा से दीपेन्द्र मावि हसुलियामे पर्हलैं । उहाँ कठैं, ‘घरक स्थिति बहुत कम्जोर रहे । डसिया डेवारी मे स्कुल बिदा होए टे उहाँ रिक्सा चलाइ धनगढी पुग्जाउँ, मैकुराम कठैं,’ उहाँ बटैठैं, ‘टिहुवारके बेलामे रिक्सा खाली होए ओ कमाही फेन मजा होए ।’
एकओर पह्राइ डोसर ओर काम कर्टी मैकुराम अपन पह्राइहे कक्षा डस सम टे पुगैनै मने फलामे ढोकासे उम्के नैसेक्लैं । पहर्ना बहुत भारी सपना रहिन मने घरक स्थिति नाजुक हुइलेक कारण आप कुछ कमाइ परल कहिके बिचार अइलिन ।
आब अप्नही कुछ करे परल कहिके मैकुराम २०५८ सालमे अपने गाउँमे टिना खेटी सुरु कर्लैं । उब्जाइल टिना मोहनपुरसे साइकिलमे बोक्के धनगढी बजार सम पुगाइँट् । टिना बेंच्के घर खर्च चलैनामे पहिलेकले कुछ सहज हुइटि गैल उहाँ बटैलैं ।
जिन्गीसे जुझ्टी उहाँ २०६१ सालमे भेटनरी अध्ययन कैके काम फे कर्लैं । ‘गाउँ–गाउँ घर–घर जाके गोरु भैसिनमे सुइ लगाइ लग्लुँ,’ उहाँ कठैं, ‘जत्रा काम कर्लेसे फें उधार जाके उ काम फें जीवनहे पार लगाइ नैसेकगैल ।’
२०६३ सालमे गाउँहिक स्कुल मे एक्ठो मस्टरुवा के जरुरत हुइलिन । ओहे समय मैकुराम काम छोरके खाली बैठल रहिंट । एक बरस सम उहाँ गाउँक् स्कुल मे शिक्षण फेन कर्लैं । ८ सय महिन्वारी तलब से लर्कापर्का, डाइ बाबा पल्ना मुस्किल हुइलिन । इहो काम उहाँक् जिन्गीहे आघे उठाइ नैसेकल ।
उहाँक् मे कुछ फरक सोंच बिचार ओ सैलि फेन बटिन । इहे क्रममे उहाँ अपन मौलिक तरिका से २०६४ सालमे २ कठ्ठामे आलु खेटी सुरु कर्लैं । मेहनत से जेडा फल भेटाइ हस लग्लिन । २ कठ्ठामे १० कुन्टल आलु फराके मजा आम्दानी कर्लैं ।
आलु खेटी उहाँक जीवनमे परिवर्तन लानल उहाँ बटैलैं । आउर थप मेहनत कर्ना हौसला जग्लिन । टिना खेटी मे जम्के पस्ना चुहाइ लग्नैं । ‘डोसर साल ४ कठ्ठामे ३२ कुन्टल आलु फरैलुँ, उहाँ बटैलैं ।
उहाँ कठैं, ‘समय अक्के नास नै रहठ । लर्का पर्कन शिक्षा दिक्षा डेहे परठ । गाउँ ओर बर्हिया स्कुल नैरहल ओर्से अपन परिवार लेके धनगढी छिरलुँ । जिन्गीमे टमान आरोह अवरोह पार कर्टी कबु कुछ, कबु कुछ काम कैके दुइ चार रुपिया बचाके गुजरा चलैना सजिल हुइल बा,’ उहाँ बटैठैं ।
औरेक काम कैके किल नैहुइल उहाँ कठैं, आब कुछ अपन करे परल कहटी चार बरस से धनगढीमे फल्स सिलिङ हाउस उहाँक् जिन्गीमे ढेर परिवर्तन ओ उपलब्धी हुइल बटैलैं । उहाँ कठैं, ‘इहे व्यापारसे करल आम्दानी से धनगढी–७ मनेहरा मे डुइ कठ्ठा जग्गा लेके घर फेन जोहसेक्ले बटुँ ओ अपन गाउँक् ८ जहन युबन्हे रोजगार फेन डेले बटुँ,’ उहाँ कठैं, ‘जिन्गी मजा मजा रहि कलेसे थप अउरे व्यापार फेन कर्ना योजना बन्टी बा ।’ मैकुराम चौधरी जस्टे हमरे युवा फेन मेहनत कैना जरुरी बा ।


