थारु राष्ट्रिय दैनिक
भाषा, संस्कृति ओ समाचारमूलक पत्रिका
[ थारु सम्बत ०८ माघ २६४८, मंगर ]
[ वि.सं ८ माघ २०८१, मंगलवार ]
[ 21 Jan 2025, Tuesday ]
‘ खिस्सा ’

ऊ के रहे ?

पहुरा | २९ कार्तिक २०७७, शनिबार
ऊ के रहे ?

ओजरिया रात, सक्कु ओर ओजरार, डेवारीक समय, चक्ढौं चक्ढौं..मन्द्रक आवाजले मोर निंद नै परटहे । किहुसे बोलक बट्वाइक लाग टे सबजाने डेवारी मन्नम व्यस्त रहिँट । बाबा मट्वार होके सुटल रहे, डाडु भइवन अपन सँघरियनसँगे नाच हेरे गैल रहिँट । डाई मामन् घर डेवारीक् टिका लगाइ गैल रहे । मै अक्केली कोन्टीम ओन्ड्रल रहुँ । मोका डगर जोन्ह्यक ओजरार कोन्टीम झाँकटेहे, मानो महिन बलाइटा, अपनसँगे खेले । मैं उठ्लुँ खटियाहे घिरियाके मोकक् सोझे टन्लु ओ सुटगैलुँ । निंद नै परल, मुरी उठाके मोका डगर बाहर हेरे लग्लुँ, आँखी सिधे जोन्ह्यक पर परल । निस्छल अनहारसे मुस्कानके रुपमे ओजरार फैलैटी चम्चमैटी पहिरनमे जोन्ह्या झलर–मलर टाेंरैयनके बिच्चे मानो स्वर्गके परी सजसवँरके अपन सखीन्सँगे सयरमे निकरल बा ।

भरल–पुरल जोन्ह्याहे डेख्के केकर मन नै लल्चाई । सायद उहे मारे हुई उत्तरक कोन्वमसे बद्री आपन अलग–अलग आकृति बडलटी ढिरे–ढिरे आइल ओ जोन्ह्याहे अपन कोनामे नुक्वा लेहल । मै निरास हो गैलुँ । महिन लागल, केउ मोर मन मिल्ना संघरियाहे महिसे डुर कइ डेहल । मै मनमने गरियाइ लग्लुँ कि टब्बेहेँ जोन्ह्यक ओजरार ढिरे ढिरे वाहर निकरे लागल । जानो कि उ महिसे आँख मिचौली खेलटा । कबु चारुओर ओजरार फेंके टे कवु अन्ढार कैके बद्रीक कोनामे नुक्जाए ।

‘बाबा’ कना आवाजले मै अपन कल्पनाके संसारसे बाहर आके हेरलु टे बाबा बेखवर होके सुटल रहे । मै उठके खटियामे वैठ्लु ओ डाईहे सम्झे लग्लु टे बुडीक कहलक बात याद आइल, “अरि हमार घर का खैना पिनक डारी बा, टरटिउहार आइठ टे अपन लैहर जाउँ जाउँ कैठे । घरेम आइल पहुनी पहुनन् मजासे खवाइक पिवाइक टे जब फे टाँग उठैले डेख्वो” । बुडीक जियट घरीम डाई कब्बु मामन् घर नै जाइक पाए । कबु–कबु केल जाए, उ फेर नानी डेरा ढैले रहे टब्बे किल । सकारे निंढ पकाके, ढन्ढा उसारके जाए, फेन सन्झा बेरी निंढ्ना जुन आ जाए । मामन् घर एल दुर फेर टे नै हो, कुल्वक ओँहपार डुई घर छोरके टे हो जे ।

जब टिउहार आए टे डाई डिनभर भन्सम डट्करल रहे । बुडी अँगना मनिक रुखुवाटिर बैठल डोना छेडे ओ फुईनसे बट्वाए । बिच बिचमे डाईहे गरिया लेहे । ‘अरि सेक्ले कि नाइ भुँखे मुवा डारी आज बाबुन् हे’ । डुन्या डारीसे बेखबर डुनु फुईनके लर्का ओ हम्रे तीनु भइवा बहिन्या डोन्यम् खैना बोक्ले अँगनामे नेँग–नेँग डिनभर कट्रा खाइ, जोखे नै सेक्जाई ।

बाबु ठपल–“ अइया डाई री, उहे डख्नक बाँसे ठन टे भुटुवा निकरठ कटिहुँन्”। सबके बाट सुनके डाई कहल–“मै कटी टे रहुँ, चोल सँगे, मन्बे नै करल, आब नै अक्केली आइक परल । चोल सुटे कुछु नै हुइ, काल्ह सकारे गैरान टोर बुडुसे आछट हेराडेम ।”

जब रात होए, टब सक्कु जाने सुट्जाइँट टे डाई “बाबु री, बाबुऽऽ निंडा गैले ? सुग्घुरसे सुट्, यी लवण्डी सुट्टि किल निंदा जाइठ ।” मोर मुरी सुहराए ओ कहे, “वहाँ टोर मामन् घर सक्कुजाने गल्गलाइठुइहीँ, जट्रे रात हुइट ओट्रे टोर नानीक् पुरान पुरान बाट निकरठिस् । ओम्हे टोर छुट्की मौसी छप्या डार ठुइ टे सब जाने हहराइठुइहीँ” । डाईक हाँठ उस्टाके मै कहुँ– “ना बोल डाई, सुटे डे अइसिन निंड लागटा ।” मोर बाट बिन ओनैले डाई आपन बाट बरबराइल करे । कैना फे का करी बिचारी, सुख दुःखके बाट बटुइया मनै फेर टे चाहल । बुडु मुअल टबसे घरक जिम्मेवारी सक्कु बाबक् मुरीमे रहिस । डिनभर खेटवम काम करे । सिहरल साँझके जब घरे आए टे जाँरक मिझ्नी खाके सुटे, टब एकफाले सकारे उठे । सारी साह टे मै डाईक सँगे–सँगे रहुँ । सबजाने कहिट, पेट पोछ्नी छाई अइसिन छिहलाइल बटिन, डाईहे अक्को छोरे नै सेक्ना । हुइना फे हो डिनभर टे मै एहोर ओहोर खेल लिउँ, मने रातके भर डाईहे विना पकरले मोर निंड नै आए, अभिनटक नै आइठ ।

उहे मारे हुइ आज फेर मोर निंड नै आइठो । डाई टे कहटेहे “चोल छाई जाइ मामन् घर, काल्ह सकारे आ जाबी । टिनाटावन सक्कु चिज पलि बा, एक भोक्टी जाँर छावडेव, टोर बाबा गाउँ ओरसे डेवारी मानके अइही टे खा पिके सुट्जैही ।” मै कलुँ– मै नै जैम टैं जा, वहाँ सक्कु जाने आइल हुइहीँ । अब्बे टे मामा खिझ्वाइ लग्हीँ, “भैने कैसिन डुल्हा लेबो, पैन्ट घल्नाहा कि लगौंटी पेहल ? डुर कि लग्गे ? कुर्सीम बैठ्नाहा कि हर जोट्नाहा ?’ का का हो का का मामा टे रुवइनाअस् कै डरठा । अस्टे बानी होके टे गाउँक मनै सोँग्या चौधरीयक् नाउँसे चिन्हठिन् ।

रात बह्रटी गैल । जोन्हिया मोर कोन्टीक मोकाओरसे विल्गाइ छोरडेहल, कोन्टी अन्ढार हो गैल । अंगनाओर जुन झन–झन ओजरार बिल्गाए । मै उठ्के अँगनाओर गैलु । टवाटिक ओजरार डेख्के डाईक ठेन जैनास लागे लागल । घरे मजाके बहरीम ढैल चप्पल घल्लुँ, लावा गटिया परलँु ओ ड्वार भट्काके चल्डेलुँ ।

गाउँमे नाटक हेरुइयनके चहलपहल रहे । हाली–हाली नेंग्टी डख्नक बाँसेठे पुग्लुँ टे लागल, केउ मोर पाछे–पाछे आइटा । मै अस्याइ अस कैलुँ टे केक्रो चालचुले नै । मोर जिउ ठरठराइ अस् करल । टबु पर आँखर मन कैके आगे बह्रलु । दुई तीन पैला का नेंग्लु फेरसे ओस्टे चाल । के हो कैहके नेंग्टी टिर्छेसे पाछेओर हेरेअस कैलु टे झुक्मुकाइट डेख्लु । मोर सास फुले लागल । मै आँख बन्द कैके डौरे लग्लु । मैं जस्टेक डौरुँ, उ फे ओस्टेके डौरे । बिच–बिचमे मोर गटिया पकरके टाने अस करे । मै चिल्लैटी कब मामन्के अँगनामे पुग्लुँ, पटे नै चलल् ।

के हो ? के हो ? का हुइल ? का हुइल ? आवाज सुनके मोर होस आइल । सक्हुन अँगनामे ठरह्याइल डेख्लु टे डरैटी ढिरेसे कलु “कने के जाने हो महि डुरुवाइटेहे” । मामक् छावा बर्का डाडु “के हो रे ? केकर हिम्मत बा मोर बहिन्यक पिछा कैना ? खै केहोर भागल सारेक” कहटी गाउँओर चलगैल । माई भुन्भुनाइ लग्ली “ भैने फेन, लवन्डी मनै रातविरात अक्केली नेंग्ना कुछु हो ओ जाइट टे ?” बाबु ठपल–“ अइया डाई री, उहे डख्नक बाँसे ठन टे भुटुवा निकरठ कटिहुँन्”। सबके बाट सुनके डाई कहल–“मै कटी टे रहुँ, चोल सँगे, मन्बे नै करल, आब नै अक्केली आइक परल । चोल सुटे कुछु नै हुइ, काल्ह सकारे गैरान टोर बुडुसे आछट हेराडेम ।”

मै डरैलक घटनाले सक्कुजे अपन–अपन बात पकरले रहिँट । केउ का कहे, केउ का । मै घरक भिट्टर जाइकलाग आपन लुग्गा झराइ लग्लुँ टे पाछे गटियक झब्बामे अट्कल बाँसक झङ्ली भेटैलु । उही छुराइक लाग लिहुरलुँ टे आपन बौनी झुकमुकाइट डेख्लुँ । टब मोर समझमे आ गैल कि ऊ के रहे ।

मोर गटिया टनुइया ओ पछेरा करुइया भुटुवा आउर केउ नै मोरे बौनी (छाँही) ओ बाँसक् झङ्ली रहे । अपन उपर अपनही हँस्टी गटियम अट्कल बाँसक झङ्लीहे एक नजर हेरके अँगनामे बगैलँु ओ मुस्कुरैटी डाईक सँगे भिट्टर चल डेलुँ ।

ओहोर गल्लीम् डेवहरिया मन्ड्रक मेरमेरिक खोट बज्टी रहे । मै जुन डाईक् संग भेटैटी कि पठरीम नाक बजाइ लग्लुँ । काने–काने डाईक् आवाज सुन्लुँ–“बाबु री, बाबुऽऽ निंडा गैले ? सुग्घुरसे सुट्, इ लवन्डी यल सुट्टी किल निंडा जाइठ टे का ।”

सिसहनिया–४, दाङदेउखर, हालः नेपालगञ्ज

जनाअवजको टिप्पणीहरू